ME MYSELF AND I....

 

Χαίρε bloggerόκοσμε τι μου κάνετε? Σας έλειψα?? Για να με ειλικρινής πάει τόσος καιρός να γράψω που και εγώ δειλιασα σαν παιδάκι πρώτη μέρα πίσω στο σχολείο νιώθω...Από την τελευταία φορά που έχουμε να τα πούμε φίλοι bloggers μου έχουνε γίνει πολλά...έχουν αλλάξει πολλά κυρίως εγώ και το σημαντικότερο, έχω συνειδητοποιήσει ακόμη περισσότερα.
 Πριν μπει ακόμα το καλοκαίρι μας έδειξε τα δόντια του...τι εννοώ? Πως κάθε άλλο παρά ανιαρό και ξεκούραστο θα είναι...Με ένα όχι και πολύ διακριτικό τρόπο έμαθα πως ένα άτομο του πολύ στενού οικογενειακού κύκλου είναι πολύ σοβαρά άρρωστο...καρδιοχτύπι και αγωνία για 1 δίμηνο μέχρι να τελειώσει το μπες βγές στα νοσοκομεία...|Δόξα Το Θεό όλα πήγανε δεξιά και τέλος καλό όλα καλά...

 

Και λίγο πριν τελειώσει εκεί που πάω να ανασάνω...έρχεται μια απώλεια...μια μεγάλη απώλεια μέλους της οικογένεια ενός ανθρώπου που αγαπάω και εκτιμώ απίστευτα...Για μένα η εικόνα του όταν έκλαιγε και πονούσε ήταν τρομαχτική...το ξέρω για πολλά χρόνια και είναι μια πηγή ζωής χαράς και ενέργειας. Ποτέ και τίποτα δεν το πτοούσε...να όμως που υπήρξε δυστυχώς κάτι...

Και τέλος...εκεί που απλά είπα ΦΤΑΝΕΙ ΟΧΙ ΑΛΛΟ...ήταν όταν...ένα σπίτι ''εκλεισε'' όταν μια οικογένεια διαλύθηκε...2 άτομα δικά μου, φίλοι μου, οικογένεια μου...πιο δικά μου δεν υπάρχει...χώρισαν. Και δεν ήταν μόνο αυτό το ''κακό'' γιατί στη τελική σιγά δεν είναι ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι αλλά το ότι το ένα άτομο έφυγε μόνιμα για το εξωτερικό. Το άτομο αυτό για μένα 16 χρόνια υπήρξε στήριγμα...φίλη...αδερφή...κολλητή...δεκανίκι...οικογένεια ολόκληρη...μαζί στα εύκολα, στα δύσκολα, στα άσχημα, στα όμορφα...στα πολύ κάτω, στα πολύ πάνω....σε ΟΛΑ...


                                 

Και ενώ όλα αυτά τα ''ευχάριστα'' συνέβαιναν γύρω μου εγώ το μόνο που έκανα είναι να κινούμε κανονικά λες και συνέβαιναν σε κάποιο άλλο άτομο. Λες και η ψυχή μου, η καρδιά μου και τα αισθήματα μου όλα πάγωσαν. Σαν να βγήκαν από το σώμα μου και έβλεπαν θεατές. Έτρεχα με απίστευτους ρυθμούς καθημερινά, με υποχρεώσεις, δουλειά, σπίτι και 1002 άλλα και δεν ένιωθα τίποτε άλλο παρά απίστευτη σωματική κούραση. Ούτε ένα δάκρυ...ήμουν μια άλλη, αγέλαστη και αεικίνητη...σαν ένα ρομπότ....σαν ένα καλοκουρδισμένο ρομπότ.

                                      
Και όταν επιτέλους όλα τελείωσαν...οι γιατροί...οι μόνιμοι αποχαιρετισμοί...και οι αποχαιρετισμοί στο αεροδρόμιο...ήρθαν τα δάκρυα της λύτρωσης και της γαλήνης...

                                             

ΑΛΛΑ

καλοί μου bloggers έμαθα στη ζωή μου να βλέπω πάντα τα θετικά όσο χάλια και να είναι μια κατάσταση πάντα υπάρχει κάτι να κερδίσεις...και εγώ...τι κέρδισα εγώ???!!!!
Απ αυτή την ιστορία κέρδισα πολλά...Τι??? πρώτα πρώτα 3 αγαπημένα μου άτομα...πολλές ώρες μαζί τους που για πολλούς και διάφορους λόγους δεν γινόταν για πολύ καιρό...κάτι που ξανακέρδισα και δε πρόκειται να το χάσω ποτέ πια... Στη συνέχεια κατάλαβα πως τίποτα δεν είναι ποτέ δεδομένο...ΤΙΠΟΤΑ...αν και για να με ειλικρινής καλοί bloggers πάντα το ήξερα, απλά τώρα το εμπέδωσα... Άρα αν αγαπάμε κάποιον ή κάτι ας το ζήσουμε να το απολαύσουμε, να το χαρούμε πριν μας το πάρει ο χρόνος...η ζωή και Τέλος για μια ακόμα φορά Δόξασα το Θεό και τον Ευχαρίστησα για όλα....για ΟΛΑ όμως...γιατί όσο ζώ και αναπνέω το μόνο πράγμα που μετράει είναι να 'χω καρδιά καθαρή. Καθαρή και ήρεμη. Γεμάτη αγάπη καλοσύνη και τίποτε άλλο. Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή...όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Κυρίως τα άσχημα. Όλοι έχουμε λόγους για να 'μαστε καλά, ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Η αγάπη είναι η κινητήρια δύναμή μας. Δεν υπάρχει πια χώρος στη δικιά μου τουλάχιστον ζωή για οτιδήποτε άλλο. ΑΓΑΠΗ...ΑΛΗΘΕΙΑ...και ΧΑΜΟΓΕΛΟ...καθαρή καρδιά και αισιοδοξία γιατί ο Θεός, η ζωή και το κάρμα πάντα μας δίνουν πίσω ότι δώσουμε!!!

σας φιλώ 

Ella Enchanted

xxx